...bo z Kaczki zrobił sie zając. W dodatku cały w buraczkach.Taka to była Dziwaczka

Dogrzebałam się gdzieś w internecie informacji na temat mojego notorycznego palenia cegły w sytuacjach konfrontacji z obcymi, a zwłaszcza grupami powyżej trzech osób. Jednostka owa nosi nazwę erytrofobii i jest objawem fobii społecznej (pośrednio powodowanej przez niską samoocenę bądź depresję), którą od dawna już u siebie podejrzewałam.
Oczywiście T. twierdzi, że coś sobie uroiłam i plotę bzdury, czym mnie irytuje, ale wydaje mi się, że jednak lepiej wiem, co mi dolega i co utrudnia życie. Nie do pomyślenia jest, że cierpiąc na tę przypadłość pracuję na co dzień z ludźmi i to nie kilkoma czy kilkunastoma, lecz z setkami osób. Przeważnie kontakt wzrokowo-werbalny trwa około 30-60 sekund, co nie przysparza mi większych problemów.
Kłopoty zaczynają się wówczas, gdy w odległości niecałych dwóch metrów ode mnie zasiada grupa kilku osób, przeważnie młodzieży i słyszę, jak komentują moje PR-owskie poczynania, a to barwę głosu, a to tekst reklamowy, bądź też grupa turystów zadając mi pytania dotyczące oferty skupia na mnie swój zwielokrotniony wzrok. Na nic się zdaje przeprowadzana w myśli racjonalizacja i próba zapanowania nad sytuacją. Burak wykwita. Nie znoszę być obserwowaną, choć kiedyś bycie w centrum uwagi nie peszyło mnie ani trochę.
Cóż, na kilku stronach, włączając w to Wikipedię, przeczytałam, że erytrofobię oraz będącą jej źródłem fobię społeczną (w moim przypadku jest to fobia uogólniona) leczy się terapią poznawczo-behawioralną, czyli wracamy oto do sedna sprawy.
Przy okazji dowiedziałam się również, że fizjologią i społecznym znaczeniem rumieńca zajmował się ongiś Charles Darwin. Ale co do opisu mechanizmu działania zaburzenia, cytując Wikipedię, wygląda to tak, iż przyczynami występowania lęku są:

• błędne wyobrażenie pacjenta o własnym obrazie w oczach innych ludzi,
• ciągły wybór negatywnej interpretacji zaistniałych w życiu zdarzeń, nawet gdy jest możliwość neutralnej lub pozytywnej oceny,
• wybiórczą koncentrację uwagi na domniemanym zagrożeniu,
• przekonanie, że wymagania innych są wyższe niż możliwości pacjenta, wskutek czego niemożliwe jest zdobycie ich aprobaty,
• przypisywanie zbyt dużej mocy sprawczej ocenom innych.

Lęk powstały w ten sposób zostaje utrwalony poprzez:

• koncentrację na obserwacji własnych reakcji somatycznych (rumieńce, jąkanie, etc.) i wyciąganiu negatywnych dla siebie wniosków,
• działaniach zabezpieczających, takich jak unikanie sytuacji społecznych, cenzurowanie swoich wypowiedzi, unikanie kontaktu wzrokowego; uniemożliwia to pacjentowi zmianę opinii o sobie, a jednocześnie może u innych rzeczywiście powodować wrażenie, że osoba z fobią jest nieprzyjazna,
• szczegółową, lecz selektywną i negatywną analizę byłych i spodziewanych sytuacji społecznych.

(...)

Według klasyfikacji DSM-IV fobia społeczną rozpoznaje się, gdy:

• występują obawy, że słowa lub działania mogą spowodować upokorzenie bądź zawstydzenie,
• narażenie się na ekspozycję społeczną lub nawet samo myślenie o niej powoduje wystąpienie lęku oraz objawów somatycznych,
• obawy przed upokorzeniem bądź zawstydzeniem są nieuzasadnione lub nadmierne,
• występuje unikanie sytuacji wywołujących lęk oraz odczuwanie silnego stresu podczas narażenia na ekspozycję społeczną,
• odczuwalne jest cierpienie spowodowane unikaniem sytuacji społecznych,
• występują problemy społeczne i zawodowe.

Jako zalecany doraźny środek farmakologiczny, Wikipedia wymienia moją starą przyjaciółkę, hydroksyzynę. W leczeniu przewlekłym powraca niekończąca się opowieść, czyli SSRI, do których wracać wcale mi się nie chce.
Ciekawa sprawa, na jednym z for przeczytałam post, którego autor na erytrofobię zaczął cierpieć w czasie wyjazdu zarobkowego za granicę do kraju, którego języka nie znał. Ja, kolokwialnie mówiąc, "załapałam" ją, gdy wpadłam w Holandii. Zanim opanowałam komunikatywnie ów niderlandzki, zdążyłam się już nabawić syndromu buraka, co weszło w charakterze anegdoty do moich relacji ze znajomymi, nieświadomymi powagi problemu, dzięki czemu palę teraz cegłę na zawołanie, a w zasadzie żartobliwe " no, Kaczka, zróóób buraczka"
Teraz zastanawiam się, czy terapia jest jedynym wyjściem. Być może jest jakiś sposób, bym z problemem mogła poradzić sobie samodzielnie. A póki co, obawiam się wyjazdu na zlot do Darłowa, choć to sytuacja niegdyś dla mnie całkiem naturalna, ale teraz? Boję się, że spalę się w środowisku stanowiącym niegdyś mój azyl, kręgu ludzi mi bliskich. Staram się jednak nie panikować. A nuż, powrót w rodzinne strony okaże się jednak kojący.